Κώστας Καββαθάς
ΑΝΤΙΛΟΓΟΣTOY _60 OI ΕΚΔΡΟΜΕΙΣ
Σκόρπιες σκέψεις για τα παλιά και νέα μέλη της
_οικογένειας_ των 4T
Παρ_ όλο ότι έχουν περάσει 22 χρόνια από τη μέρα που
βγήκε το πρώτο τεύχος η πιο όμορφη στιγμή της ημέρας
είναι όταν στο περιοδικό έρχεται ο ταχυδρόμος. Δεν
την σκέπτομαι αλλά την περιμένω γιατί ανάμεσα στα
τιμολόγια και στα δελτία τύπου υπάρχουν τα γράμματά
σας. Γράμματα από παλιούς και νέους αναγνώστες, από
ανθρώπους που δεν συνάντησα ποτέ αλλά είναι σαν να
τους ξέρω χρόνια. H διαδικασία είναι... αστεία.
Ανοίγω το φάκελο και αρχίζω να διαβάζω και, αν το
γράμμα είναι _καλό_ χαμογελάω και _λέω_ κάτι στον
αναγνώστη και, αν κάνει σκληρή κριτική για λάθη και
παραλήψεις πέφτω σε βαθιά θλίψη. Είκοσι δύο χρόνια
τώρα η ίδια διαδικασία, η ίδια αγωνία, ο ίδιος
διάλογος ανάμεσα σ_ έναν εκδρομέα του _60 που κάποτε
αποφάσισε να _βγάλει_ ένα αυτοκινητιστικό περιοδικό
και στα _παιδιά_ του 1ου και 2ου Γυμνασίου Αρρένων
Αθηνών, στη νεολαία _Ροντέο_ και του (πλακιώτικου) _9
Μούσες_, του _Silver House_ και της BP στο Καλαμάκι.
Θυμάσθε τις ρίζες μας, ρωτάω. Θυμάσθε τα δίχρονα
Σάαμπ και τα Έσκορτ τουϊν καμ; Θυμάσθε τον
Σόντερστρομ και τον Σέλστρομ, τον _Είπωρχ_ και τον
_Μαύρο_; Θυμάσθε τον Περατικό και τον Ραπτόπουλο (που
έχει τώρα ωραίο μαγαζί στη Κηφισιά), τον _στραβό_ (Σ.
Τσινιβίδη), τον Γιώργο Κρητικό (που είναι τώρα κοντά
στο δημιουργό του) και τον γραφικό Τζόνι
Πεσματζόγλου; Θυμάσθε τα τανκς το _67, τα χρόνια του
Γουέμπλεϊ (όπου η νεοελλάδα ξεπουλούσε αμέριμνα το
μέλλον της), τη δικτατορία, τη νύχτα του
Πολυτεχνείου;
Θυμάσθε τις πρώτες σας αγάπες, τους περιπάτους στην
Ακρόπολη, τα ραντεβού στου Φιλοππάπου και στο
Λυκαβηττό; Θυμάσθε τις γειτονιές σας; Το Νέο Κόσμο,
τη Γαργαρέτα και το Κουκάκι, την Αγίου Μελετίου, τον
’γιο Παντελεήμονα και το Νέο Φάληρο; Θυμάσθε τα Όστεν
Χίλι και τα MGA; Τον Σαββόπουλο, την Μπάεζ και τον
Ντίλαν; Θυμάσθε το Γούντστοκ; Τον Τζο Κόκερ, τους
Κρόσμπι, Στιλς, Νας εντ Γιάνγκ, το πιστό σας
ηλεκτρόφωνο, το βερμούτ και τον Ρικάρντος
Χαϊνταγουέι;
Θυμάσθε τις ασετυλίνες και τα ξυλίκια, τα Ζούνταπ και
τα Μότο Μορίνι; Θυμάσθε τα όνειρά μας για το
_μέλλον;_. Τότε που θέλαμε να γίνουμε αρχιτέκτονες,
πιλότοι, οδηγοί αγώνων, μηχανικοί, καθηγητές;
Τί χρόνια ε; Χρόνια που, από ότι φαίνεται, ήταν τόσο
σημαντικά ώστε έγιναν τραγούδια που οι άνθρωποι
τραγουδάνε ακόμα και σήμερα.
Πάει, θα πείτε... Πάλι υπέπεσε σε νοσταλγικό κώμα.
Κάθε άλλο! Που να μείνει καιρός για νοσταλγίες έτσι
που έχουν γίνει τα πράγματα. Αυτό που συνέβη είναι
ότι στην παρουσίαση της ’λφα 155, που έγινε στην
όμορφη γκαλερί Πιερίδη στη Γλυφάδα, συναντήθηκα με
τον παλιό μου φίλο τον Γιώργο Μοσχού και πιάσαμε την
κουβέντα για τα παλιά και ζωντάνεψαν τα φαντάσματα.
Και πως να μην ζωντανέψουν όταν ο άνθρωπος είναι
υπεύθυνος για το γεγονός ότι ο παράμεσος του δεξιού
μου χεριού είναι κατά 5 χιλιοστά μικρότερος από
εκείνον του αριστερού!
Γιατί; Διότι μιά μέρα που κάναμε δοκιμές με την Alfa
GTAm στην Ανάβυσσο ένα 2CV εμφανίστηκε στο λάθος
μέρος του δρόμου και προκειμένου να αποφύγει τη
σύγκρουση, ο Γιώργος... τουμπάρισε την ’λφα και τα
δάχτυλά μου συνθλίφτηκαν ανάμεσα στο ρολ μπαρ και την
οροφή του αυτοκινήτου!
Νοσταλγία λοιπόν ή ευγενική πραγματικότητα; Εγώ, ο
_ειδικός_ δημοσιογράφος και ο Γιώργος, ο ταχύτατος
ερασιτέχνης οδηγός αγώνων γνωριστήκαμε και αμέσως
γίναμε φίλοι. Πηγαίναμε μαζί σε δοκιμές,
παρακολουθούσαμε τα ραλλύ, ξημεροβραδιαζόμαστε ο ένας
στο σπίτι του άλλου και αυτό δεν συνέβαινε μόνο με
τον Μοσχού αλλά και με τον Ζαλμά, τον Ραπτόπουλο, τον
’στεριξ, τον Τσινιβίδη και άλλους που κρέμασαν πριν
χρόνια το κράνος τους.
Μαγεμένοι, συνεπαρμένοι, ερωτευμένοι με τους αγώνες
και τον όμορφο κόσμο τους προσπαθούσαμε (και
καταφέρναμε) να διατηρήσουμε το κλίμα αγνό και την
ατμόσφαιρα καθαρή.
Το ίδιο κάνατε και εσείς, η παλιά φρουρά από τους
80.000 Έλληνες που αγοράζουν κάθε μήνα τους 4T.
Ποδαρόδρομο για το Τατόι, ρεφενέ η βενζίνη για την
Κέρκυρα και κατάστρωμα το ταξίδι για τη Ρόδο.
Γεμίζατε τις φουρκέτες της Πάρνηθας και της Ριτσώνας,
παραβιάζατε κάθε κανονισμό... ασφαλείας στο Τατόι
και, το βράδι, γυρίζατε σπίτι πολλές φορές κάνοντας
ώτο-στοπ σε... εμάς! Ακόμα έρχονται αναγνώστες και
λένε: _θυμάσε που γυρίσαμε μαζί από το... Πισοδέρι;_.
Δεν θυμάμαι πρόσωπα και ονόματα αλλά θυμάμαι την
εποχή και το κλίμα. Θυμάμαι τις ώρες της αναμονής,
την αγωνία για τον αγώνα, τη γεύση της σκόνης, το
χρώμα των λουλουδιών....
Και τώρα;
Αν εξαιρέσεις τους δοσμένους και τους
_πυροβολημένους_ (όπως τους αποκαλεί ο Σ.Χ.), τους
εραστές της εποχής της αθωότητας, ο κόσμος έχει
γεμίσει... βοθρολύματα που επιπλέουν στο τέλμα της
νεοελλάδας. Βοθρολύματα που σε κυκλώνουν αναδίδοντας
τη χαρακτηριστική μυρουδιά που προέρχεται από ένα
κοκτέιλ κοινωνικών συμπλεγμάτων, _μαύρου_ χρήματος
και υποκοσμιακής συμπεριφοράς.
Σας είπα και άλλη φορά ότι, τον τελευταίο καιρό οι
χαβούζες υπερχείλισαν και, όπως ξέρετε όσοι από εσάς
είστε κοντά μας από παιδιά, δεν θα έγραφα κάτι τέτοιο
αν δεν ήταν πέρα για πέρα αληθινό.
Τα παραδείγματα είναι πλέον τόσα πολλά (το ίδιο και
οι
-γραπτές- αποδείξεις), ώστε αν κάποια μέρα
παρουσιασθούν θα δείτε ότι η απειλή κατά της υγείας
μας είναι σοβαρότερη από ότι αυτό το σημείωμα αφήνει
να εννοηθεί.
Και μη νομίζετε ότι η πλημμύρα θα σταματήσει εδώ... H
_απελευθέρωση_ της αγοράς του αυτοκινήτου (και το
χρήμα που ρέει άφθονο από φανερές και κρυφές πηγές)
άνοιξαν την όρεξη των δεινοσαύρων στην Ελλάδα και στο
εξωτερικό. Σιγά-σιγά συγκλίνουν από τα τέσσερα σημεία
του ορίζοντα έτοιμοι να καταπατήσουν τις παλιές
αξίες. Στρατιές μεσαζόντων, πωλητών συνειδήσεων,
_αναλυτών_ και άλλων παρασίτων έχουν εξαπολυθεί για
να αγοράσουν και να πουλήσουν τα πάντα από
διαφημιστικούς χώρους και αυτοκίνητα μέχρι ανθρώπους.
Έχουμε φθάσει στο σημείο να αγοράζονται ακόμα και οι
κυκλοφορίες. Οι καταγγελίες για _καπέλα_ όλο
πληθαίνουν με αποτέλεσμα να ζούμε σε μια κατάσταση
φαινομενικής πραγματικότητας (virtual reality). Με
τις πρακτικές που ακολουθούνται σε λίγο δεν θα
ξέρουμε ποια είναι η αλήθεια και ποια η μπλόφα.
H ελληνική γλώσσα έχει πλέον περιοριστεί στις βασικές
έννοιες: _πετσετάκια_, _δώσε μία-πάρε δύο_, _κάτω από
το τραπέζι_, _βάλε-γράψε_, _μαύρο χρήμα_. Τα
συλλογικά ανακλαστικά ανάλογα και αυτά: πόσα δίνει,
πόσα παίρνει, πόσα έδωσε, πόσα θα πάρει. H _μίζα_
πάει σύννεφο, η εξαγορά είναι κοινός τόπος, το
ξεπούλημα της Ελλάδας το ίδιο.
Και, μέσα σ_ αυτό το κομφούζιο, κυρίαρχοι είναι οι
ξένοι που.... επιτέλους κατάλαβαν αυτό που έγραφα
πριν 10 χρόνια: ότι σε μια χώρα που τίποτα δεν
λειτουργεί, που οι αεριτζήδες είναι η άρχουσα τάξη,
που το ήθος θεωρείται θανάσιμο αμάρτημα, είναι εύκολο
να εξαγοράσεις τα πάντα και τους πάντες. Δεν
χρειάζεται να την καταλάβουν με τανκς και κανόνια.
Μπορούν να την αγοράσουν με ντόλαρς ή ντόιτσε μαρκς.
Κοστίζει φθηνότερα και η εξαγορά διαρκεί περισσότερο.
Πάρτε σαν παράδειγμα το δικό μας χώρο. Πόσα ελληνικά
αυτοκινητιστικά περιοδικά υπάρχουν στην Ελλάδα;
Θα μου πείτε: εσύ, ο ευρωπαϊστής μιλάς για
ελληνικότητα όταν τα σύνορα πέφτουν και η ευρωπαϊκή
ενοποίηση είναι προ των πυλών;
Μια ζωή μιλάω για ελληνικότητα αγαπητοί αναγνώστες.
Μια ζωή λέω ότι, αυτή η έρημη χώρα θα μπορούσε να
βρίσκεται σε καλύτερο σημείο από αυτό που βρίσκεται
σήμερα. Αγαπάω τη χώρα μου όχι μόνο επειδή γεννήθηκα
σ_ αυτά τα ιερά χώματα, αλλά γιατί πιστεύω ότι, με
μιαν άλλη αντιμετώπιση και πολιτική θα μπορούσε να
είναι μια από τις καλύτερες στην Ευρώπη. Αυτό έλεγα
και στο _Εν Λευκώ_ του Ιουνίου όταν αναφέρθηκα στο
παράδειγμα της Πορτογαλίας.
Γιατί πρέπει οι Έλληνες να είναι τελευταίοι όταν
έχουν αποδείξει ότι μπορεί να είναι πρώτοι; H
_ελληνικότητα_ λοιπόν έχει να κάνει με την εθνική
υπερηφάνεια, με την απόφαση να δείξουμε σε εκείνους
που πιστεύουν ότι είμαστε το _μαύρο πρόβατο της
Ευρώπης_ ότι μπορούμε να είμαστε καλύτεροι από
αυτούς. H ελληνικότητά μας δεν έχει σχέση με την
προγονοπληξία αλλά με την πίστη στις υγιείς δυνάμεις
αυτού του τόπου.
Ευρωπαϊστής λοιπόν, ναι, αλλά όχι ρομποτάκι, τσιράκι
του φριτς ή φρανσουά, του τζον ή τζιάνι.
Κι_ εδώ πάλι τίθεται το ερώτημα: πόσοι Έλληνες είναι
έτοιμοι να πουν _όχι_ στη νέα κατοχή; Πόσοι πιστεύουν
ότι, τώρα είναι η στιγμή να υποστηρίξουν τις υγιείς
δυνάμεις της χώρας τους;
Σας το είπα στο προηγούμενο τεύχος, σας το λέω και
τώρα: αν πιστεύετε ότι στην 22χρονη ιστορία του αυτό
το περιοδικό πρόσφερε κάτι σε εσάς και σ_ αυτήν την
έρημη πατρίδα, σταθείτε δίπλα του και βοηθήστε το να
μείνει πάντα στην πρώτη θέση.
Οι τρόποι στήριξης είναι απλοί:
α. αν διαβάζετε... τέσσερα αυτοκινητιστικά περιοδικά
κάνετε την επιλογή σας και διαβάζετε... ένα με την
προϋπόθεση βέβαια ότι ικανοποιεί τις απαιτήσεις σας.
β. κάνετε ένα φίλο σας αναγνώστη του περιοδικού.
γ. κάνετε δώρο μια ετήσια συνδρομή στους 4T.
Ξέρω ότι αυτά που σας ζητάω είναι ίσως πολλά αλλά
πιστεύω ότι απευθύνομαι σε παλιούς γνώριμους, σε
ανθρώπους που έχουν παρακολουθήσει την πορεία του
περιοδικού και ξέρουν πως _σκέπτεται_. Όπως και άλλη
φορά έχω πει η εταιρία μας δεν διαθέτει τις
εκατοντάδες εκατομμύρια δραχμές που απαιτούνται για
να πλημμυρίσει τα κανάλια με διαφημίσεις. Το μόνο που
διαθέτει είναι οι αναγνώστες της, η ιστορία της και η
δημοσιογραφική και κοινωνική της προσφορά.
Το πρόβλημα βέβαια είναι αν, τη στιγμή που τις
διαβάζετε, η Ελλάδα θα εξακολουθεί να είναι μια
κυρίαρχη και ανεξάρτητη χώρα. Όπως όλοι γνωρίζετε τον
τελευταίο καιρό η χώρα μας βρίσκεται στο στόχαστρο
μιας διεθνούς συνωμοσίας που έχει σαν στόχο να την
εξαφανίσει από το χάρτη της περιοχής.
_Πόλεμος μέσα στο μήνα με κέντρο τους Αλβανούς_,
γράφουν οι εφημερίδες και αναφέρουν _καλά
ενημερωμένες πηγές_ του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που λένε
ότι _εντός μηνός αναμένεται η εξέγερση των Αλβανών με
κέντρο το Κοσυφοπέδιο και τη δημοκρατία των Σκοπίων_.
O πόλεμος αυτός, σύμφωνα με τις παραπάνω πηγές (πως
να μην είναι καλά ενημερωμένες αφού αυτές σχεδιάζουν
την καταστροφή) θα γενικευθεί με τη συμμετοχή
_εξωτερικών δυνάμεων της περιοχής των Βαλκανίων_ και,
για όσους δεν κατάλαβαν, με τη συμμετοχή της
Τουρκίας, της Βουλγαρίας και της Ελλάδος.
Πάλι θα το πω, αλλά θυμάσθε που έγραφα για τα σχέδιά
τους εδώ και πέντε ολόκληρα χρόνια; Βλέπετε πως αργά
αλλά σταθερά ξετυλίγεται το σχέδιο που προβλέπει τη
δημιουργία μιας _ανεξάρτητης_, υπό νατοϊκό η εοκικό
έλεγχο, ζώνης στην περιοχή της ανατολικής και δυτικής
Θράκης και ίσως στο Διάδρομο της Θεσσαλονίκης;
Καταστροφολογία;
Έ, όχι! Το _Τάιμ_, το _Νιούσγουηκ_, η _Γουόσινγκτον
Ποστ_, η _Νιου Γιόρκ Τάιμς_, όλες οι αγγλικές
εφημερίδες, οι περισσότερες ιταλικές και, πάνω από
όλες η _Μοντ_ επιτίθενται καθημερινά εναντίον της
χώρας μας ζητώντας, πότε την αποβολή της από την EOK,
πότε την περιθωριοποίησή της, ακόμα και την...
κατάληψή της από άλλες δυνάμεις. _Μόνο προβλήματα_,
γράφει η Μοντ, η εφημερίδα του... Βατικανού στη
Γαλλία, _δημιουργεί μόνο προβλήματα στην EOK και...
πάσχει από ένα είδος βαλκανικού συμπλέγματος που την
κάνει να έχει κακές σχέσεις με όλους τους γείτονες_.
[Καθημερινή 27.05.92]
Επιτρέψτε μου να πιστεύω ότι, τα δημοσιεύματα αυτά
δεν είναι τυχαία. H Ελλάδα δεν χρειάζεται πλέον τις
_μεγάλες δυνάμεις_ (και πως να χρειάζεται έτσι που
κατάντησε) και η διαδικασία της λιβανοποίησης έχει
τεθεί σε κίνηση. Μην σας φανεί παράξενο αν, σε 4-5
μήνες, χρειάζεσθε διαβατήριο για να πάτε στη Φλώρινα,
στην Ξάνθη και στην Κομοτηνή. Μην σας φανεί παράξενο
αν, στα χρόνια μας ξαναζήσουμε τον πόλεμο και την
προσφυγιά.
Έτσι έχουν τα πράγματα σε μια πατρίδα που, παρ_ όλο
ότι έχει ιστορία 3.000 ετών, Έλληνες προδότες και
πεμπτοφαλαγγίτες κατάφεραν να πείσουν την νεολαία της
ότι η ιστορία της ξεκινάει από τη θύρα 13.
Για εσάς λοιπόν, αλλά και για τους νεότερους που
μιλάνε την ίδια γλώσσα, αυτό το σημείωμα.
Οι καιροί ού μενετοί αναγνώστες. Ας μείνουμε μαζί
μήπως καταφέρουμε να πολεμήσουμε τη Νέα Κατοχή._Κ.Κ.
H ΙΤΑΛΙΚΗ AYTOKINHTOBIOMHXANIA
Quo Vadis Anielli?
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που, ένα
μεγάλο τμήμα αναγνωστών με κατηγορούσε για άκρατη
_ιταλοφιλία_ λόγω των θέσεων που εξέφραζα για τη
λειτουργία της κοινωνίας στη γειτονική χώρα και για
τ_ αυτοκίνητα που παρήγαγε. Και δεν είχαν άδικο. Σαν
τακτικός επισκέπτης είχα μαγευτεί από την ευγένεια
και ομορφιά των ανθρώπων της, από το σεβασμό τους
στην ιστορία και στις παραδόσεις, από τον τρόπο που
συντηρούσαν τα αρχαία μνημεία και τον τρόπο που
γεννούσαν σύγχρονα.
Σαν επαγγελματίας είχα εντυπωσιασθεί από τους
σχεδιαστές και τους κατασκευαστές αυτοκινήτων, από
τον Ένζο Φεράρι και τους αδελφούς Μαζεράτι και όλους
εκείνους που, με ελάχιστα μέσα, κατάφεραν να
δημιουργήσουν αυτόν τον αξεπέραστο θρύλο. Ήταν, τότε,
η εποχή που οι Φεράρι κέρδιζαν στα Γκραν Πρι (αντί να
ακολουθούν όπως σήμερα), που σχεδιάζονταν οι Ντίσκο
Βολάντε και οι Στράτος και οι ’λφα GTAm κέρδιζαν
στους αγώνες. Ήταν η εποχή του Κάρλο ’μπαρτ, των
μηχανικών Γιάνο και Νταλάρα, η εποχή της έρευνας και
της δημιουργίας, η εποχή από την οποία φτιάχνονται τα
όνειρα.
Δικαιολογημένος, λοιπόν, ο θαυμασμός και η
_ιταλοφιλία_ αλλά και ο αγώνας να πείσω μερικούς
δικούς μας κηφήνες να εργαστούν σαν τους Ιταλούς.
Από τότε όμως πολύ νερό κύλισε στ_ αυλάκι. Στη
δεκαετία του _70 η ιταλική κοινωνία πέρασε μια βαθιά
κρίση (από την οποία μόλις πρόσφατα άρχισε να
βγαίνει). Τα εργοστάσια διαλύθηκαν από τους θαυμαστές
του... υπαρκτού σοσιαλισμού, οι αξίες ισοπεδώθηκαν,
οι δημιουργοί παραμερίστηκαν και η
αυτοκινητοβιομηχανία της χώρας (μια και αυτή μας
απασχολεί) κινδύνεψε να τιναχτεί στον αέρα. Οι
παλιότεροι θα θυμάσθε ακόμα τις περιγραφές από τις
επισκέψεις σε εργοστάσια που παρήγαγαν αυτοκίνητα που
σκούριαζαν σε τρεις μήνες, που παραδίδονταν στους
αγοραστές ακόμα και χωρίς... πόρτες, που οι
εργαζόμενοι σ_ αυτά θεωρούσαν σαν μεγαλύτερό τους
εχθρό την ίδια τους την πατρίδα. Οι κοινωνικές
εξελίξεις εκείνης της δεκαετίας έστειλαν τη χώρα 100
χρόνια πίσω και, όπως πολλές φορές έχω γράψει,
χρειάστηκε η περίφημη _Πορεία του Τουρίνου_, όπου
40.000 εργάτες της αυτοκινητοβιομηχανίας βάδισαν
στους δρόμους του Τουρίνου απαιτώντας το δικαίωμα στη
δουλειά (αντί στην απεργία), για να γίνει η μεγάλη
στροφή προς την ανάπτυξη και τον κοινωνικό
ορθολογισμό.
Από τότε η Ιταλία δεν κοίταξε μεν πίσω (όλοι ξέρετε
το ρυθμό ανάπτυξης που πετυχαίνει κάθε χρόνο), αλλά
οι πληγές που άνοιξε εκείνη η δεκαετία δεν έχουν
κλείσει ακόμα.
Ναι, είναι αλήθεια ότι η παρουσία των Ιταλών
σχεδιαστών ήταν εντυπωσιακή στην πρόσφατη έκθεση του
Τουρίνου αλλά, τί να κάνουν οι 15 σχεδιαστικές
προτάσεις για το Τσινκουετσέντο όταν, στην άλλη άκρη
του πλανήτη, η ιαπωνική αυτοκινητοβιομηχανία παράγει
τα νέα της μοντέλα με ρυθμό πολυβόλου και ποιότητα...
τανκ;
H εξαφάνιση των δημιουργών που ανέφερα πριν αφαίρεσε
από την Ιταλία το ισχυρότερό της πλεονέκτημα. Με την
εξαίρεση του Ούνο, του Τίπο και του -παλιού- κινητήρα
V6 της -επίσης παλιάς- ’λφα Ρομέο τ_ αυτοκίνητά της
διακρίνονται για την έλλειψη φαντασίας και, σε πολλές
περιπτώσεις, ποιότητας.
Ίσως πείτε: πού να βρεθεί η φαντασία όταν τώρα οι
τρεις πιο _ιστορικές_ εταιρίες κατασκευής αυτοκινήτων
της χώρας, η Λάντσια, η ’λφα Ρομέο και η Φεράρι
ανήκουν πλέον στη Φίατ μιας εταιρίας που ανάγκασε τον
τελευταίο των Μοϊκανών, το μηχανικό Γκιντέλα σε
παραίτηση αντικαθιστώντας τον με τον... Ρομίτι και
τώρα με τον Κανταρέλα (που δεν ξέρουμε τί θα κάνει).
Τί φαντασία να υπάρχει όταν η οικονομία κλίμακος
αναγκάζει πέντε ή δέκα (τί σημασία έχει πλέον)
αυτοκίνητα να μοιράζονται το ίδιο δάπεδο, τους ίδιους
κινητήρες, τα ίδια φρένα, την ίδια φιλοσοφία και ν_
αλλάζουν μόνο τις... μάσκες και τα σήματα στα καπό;
Μα, θα ξαναπείτε, όλοι τα ίδια κάνουν. H PSA μοιράζει
τα εξαρτήματά της ανάμεσα στην Πεζό και την Σιτροέν,
η Φολκσβάγκεν ανάμεσα στην ΣΕΑΤ και την... Τογιότα, η
Ρόβερ χτίζει πάνω στα δάπεδα της Χόντα... Τί
περιμένεις σ_ έναν κόσμο που δεν θέλει πλέον
αυτοκίνητα αλλά μεταφορικά μέσα;
Από τους -πρώην- φίλους μου τους Ιταλούς (η στάση
τους στο θέμα των Σκοπίων με κάνει να τους
αντιμετωπίζω διαφορετικά) περίμενα άλλα πράγματα.
Περίμενα να _ξαναφτιάξουν_ τα Φίατ 128 και Σπάιντερ,
να ξαναφέρουν στη ζωή το θρύλο της ’λφα Ρομέο, να
βγάλουν από τον _τάφο_ τους αδελφούς Μαζεράτι.
Περίμενα να σχεδιάσουν και να κατασκευάσουν
αυτοκίνητα σαν το Ούνο και το Τίπο αλλά χίλιες φορές
καλύτερα ποιοτικά από τ_ αυτοκίνητα των Ιαπώνων και
των Γερμανών γιατί, πρώτα απ_ όλα, το όφειλαν στην
ιστορία τους και μετά στους αγοραστές.
Και η Λάντσια Δέλτα Ιντεγκράλε; Δεν είναι ένα
αυτοκίνητο που συνεχίζει την παράδοση; Και βέβαια
είναι αλλά η Ιντεγκράλε είναι ένα ειδικό αυτοκίνητο
που απευθύνεται σε συλλέκτες ή... τρελούς και όχι στο
μέσο χρήστη.
Όμως, μετά την Ιντεγκράλε τί; Μια ’λφα Ρομέο, που
στην ουσία είναι μια Ντέντρα, που με τη σειρά της
είναι μια Τέμπρα που είναι ένα Τίπο;
Μόνο έτσι κρατιέται το κόστος χαμηλά, λένε οι
υπεύθυνοι παραγωγής. Αν κάθε αυτοκίνητο του Γκρούπο
σχεδιάζονταν από την αρχή κανείς δεν θα μπορούσε να
τ_ αγοράσει.
Δεκτό αλλά μήπως το πράγμα έχει _πάει μακριά;_. Μήπως
θα μπορούσαν να παρουσιάσουν μια πραγματική ’λφα αντί
την ηχώ της παλιάς ’λφα Ρομέο; H ποιότητα κατασκευής
της155 είναι τουλάχιστον 60% καλύτερη από εκείνη της
75 αλλά η 155 1.8 και 2.0 δεν είναι η ’λφα Ρομέο που
γνωρίζαμε (όπως η 33 δεν ήταν Αλφασούντ). ’λφα Ρομέο
είναι οι 155 με τον V6 των 2.0 λίτρων (που οδήγησα
πριν 4 μήνες στο Μπαλόκο). Φαντάζεσθε όμως πώς θα
ήταν η 155 αν είχε τον τρίλιτρο V6 της 75 Αμέρικα; Το
_αυτοκίνητο_ όπως λένε στις συζητήσεις στις
καφετέριες. Όμως ας προσγειωθούμε και ας πάρουμε σαν
παράδειγμα την 33. Το αυτοκίνητο είχε ένα καλό (τον
κινητήρα μπόξερ) αλλά, το υπόλοιπο πάλι δεν ήταν AR
παρ_ όλο που σχεδιάστηκε όταν ακόμα η εταιρία δεν
ανήκε στην Φίατ. Για να καλύψει το κενό η Αλφα Ρομέο
παρουσίασε την 16βάλβιδη QV των 17OO κ.εκ., ένα
αυτοκίνητο που αν είχε λίγο καλύτερη ανάρτηση (και
ποιότητα κατασκευής) θα ήταν αυτό που αποκαλούμε
αυτοκίνητο για _πραγματικούς οδηγούς_.
Ότι συνέβη στην ’λφα Ρομέο συνέβη και στην Λάντσια.
Από τις ’πια, τις Φλαμίνια και τις Φούλβια Κουπέ
περάσαμε στις Μπέτα, στο _μέγκαφλοπ_ της Γάμμα και
μετά στην εμπορικά επιτυχημένη Δέλτα που, παρά τα
προβλήματα ποιότητας που παρουσίασε ιδιαίτερα στα
πρώτα χρόνια της παραγωγής της, ήταν και η τελευταία
_πραγματική_ Λάντσια (αφήνω έξω τις πανάκριβες
Τέμα-Φεράρι και Δέλτα Ιντεγκράλε). H μόνη που θυμίζει
την παλιά καλή εποχή (λόγω προσεγμένης ποιότητας και
καλών επιδόσεων) είναι η 2λιτρη Ντέντρα τούρμπο με
τον κινητήρα των 165 ίππων και το πρωτοποριακό visco
drive που εμποδίζει το σπινάρισμα των τροχών.
Απ_ όλα τα προηγούμενα βλέπουμε ότι η συγκέντρωση
τριών εταιριών κάτω από την ομπρέλα της Φίατ μπορεί
μεν να έσωσε την ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία από την
καταστροφή αλλά, παράλληλα, την απονεύρωσε καθώς η
σύλληψη και η σχεδίαση των νέων μοντέλων πέρασε στα
χέρια των επιτροπών μάρκετινγκ. Το ξέρετε ότι κάποια
στιγμή μια από τις εταιρίες του Γκρούπο ήταν έτοιμη
να παρουσιάσει ένα _μοντέλο_ που, η μόνη του διαφορά
από το προηγούμενο ήταν ότι, η πίσω πόρτα και τα
καθίσματα εμφάνιζαν το... σκωτζέζικο μοτίβο. H
συλλογιστική των... τσακαλιών του μάρκετινγκ ήταν ότι
οι κυρίες θα έπεφταν _ξερές_ όταν θα έβλεπαν ένα τόσο
σικ αυτοκίνητο. Όταν κάποιος που διέθετε περισσότερο
μυαλό τους ρώτησε πως κατέληξαν σ_ αυτό το συμπέρασμα
απάντησαν πώς αυτή ήταν η... διαίσθησή τους! Ευτυχώς
για την εταιρία το Σπαγκέτι _Σκοτς_ δεν παρουσιάστηκε
ποτέ στον Τύπο.
Τί πρέπει να γίνει λοιπόν, προκειμένου η ιταλική
αυτοκινητοβιομηχανία ν_ αποκτήσει την παλιά της αίγλη
και να μη πουληθεί -και αυτή- στους ξένους; Κατά τη
γνώμη μας επικεφαλής της πρέπει να τοποθετηθεί ένας
άνθρωπος που θα μπορέσει να _παντρέψει_ την
Αναγέννηση με τον 21ο αιώνα. Ένας μηχανικός που θα
μπορούσε να συνεπάρει τους νεαρούς σχεδιαστές και
μηχανικούς που εργάζονται στα τμήματα E&E και να τους
δώσει τη δυνατότητα να πραγματοποιήσουν τα πιο
απίθανα όνειρά τους. Ένας οραματιστής που θα σπάσει
τα δεσμά με το παρελθόν και θα _δει_ το επιβατικό
αυτοκίνητο κάτω από ένα νέο πρίσμα που θα λαβαίνει
υπ_ όψη τα μύρια προβλήματα που η χρήση του προξενεί
στο περιβάλλον και στην ασφάλεια, που θα
επαναπροσδιορίσει αν θέλετε τις παραμέτρους της
χρήσης του. Για πόσο χρονικό διάστημα ακόμα νομίζετε
ότι οι πόλεις θα μπορούν να ασφυκτιούν από την
κυκλοφορία και τους ρύπους; Για πόσα χρόνια ακόμα τα
κράτη θα δέχονται να σκοτώνονται δεκάδες χιλιάδες
άνθρωποι στους δρόμους;
Αν κάποιοι διαθέτουν την ευρηματικότητα, τη φαντασία,
την ανησυχία να σχεδιάσουν το αυτοκίνητο του 21ου
αιώνα αυτοί, είναι οι Ιταλοί. Στο προηγούμενο τεύχος
ο Τζανκάρλο Περίνι έγραψε ότι η Φίατ πρόκειται ν_
αντικαταστήσει όλα της τα μοντέλα μέχρι το 1996 αλλά,
έδωσε και μια πληροφορία: ο Ανιέλι συζητάει με την
Τογιότα (και ίσως με την BMW) για την πώληση ενός
τμήματος του Γκρουπ, κάτι που ελπίζω να μη συμβεί
ποτέ αλλά κανείς δεν ξέρει σ_ αυτήν την ευρωσαλάτα
που πάει να δημιουργηθεί με τη νέα τάξη πραγμάτων.
Όπως έγραφα και στο προηγούμενο τεύχος οι Ιάπωνες και
οι Γερμανοί έχασαν στον 2ο Π. Π. αλλά, παίρνουν
σκληρά την εκδίκησή τους... αγοράζοντας έναν-έναν
τους νικητές!
Πού βαδίζει λοιπόν η ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία;
Προς τη διεθνοποίηση και την απώλεια της όποιας
προσωπικότητας διέθετε ή διαθέτει ή προς τη
ριζοσπαστική δημιουργία;
Την απάντηση, εκτός από τη γενική συνέλευση των
μετόχων, πρέπει να τη δώσουν και τα νέα μοντέλα που
θα παρουσιάσει το Γκρούπο Φίατ. Περιμένετε στο
ακουστικό σας για τις κρίσεις των 4T που, έτσι όπως
εξελίσσονται τα πράγματα, θα είναι και οι μόνες
ανεπηρέαστες από εθνικά και άλλα συμφέροντα._Κ.Κ.
O ΜΗΝΑΣ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ
Αυτοκινητιστικά και... άλλα
Αν κάποιος ήθελε να ορίσει την έννοια της ευγένειας
χρησιμοποιώντας σαν παράδειγμα ένα... κτίριο τότε
σίγουρα θα έφερνε σαν παράδειγμα το Ευγενείδιο
Ίδρυμα. Κι_ αν ήθελε να υπογραμμίσει την επιλογή του
θα αναφερόταν στη συνάντηση που οργάνωσαν οι 4TPOXOI
και η MAVA A.E. (Ρενό) με θέμα _Το Μέλλον του
Αυτοκινήτου_, που παρ_ όλο ότι έγινε στις 9 Μαϊου,
δεν καλύφθηκε επαρκώς λόγω ημερομηνιών στο τεύχος
Ιουνίου. Την αναφέρω τώρα γιατί, η σύναξη
πραγματοποιήθηκε σε κλίμα 100% _τετρατροχικό_.
Τετρακόσιοι περίπου εξαιρετικοί νέοι (και νέες),
καλοί συνάδελφοι και εκπρόσωποι ορισμένων
αντιπροσωπειών άκουσαν με προσοχή τους μηχανικούς της
Ρεζί να μιλούν για το παρόν και το Μέλλον του
Αυτοκινήτου.
Για το τί ειπώθηκε από τους προσκεκλημένους μας
μπορείτε να διαβάσετε πιο κάτω. Εδώ θα ήθελα να μείνω
λίγο στην ατμόσφαιρα της εκδήλωσης και στην ποιότητα
των αναγνωστών μας.
Στις 10 το πρωΪ στις πεντακάθαρες αίθουσες του
Ευγενιδείου άρχισαν να καταφθάνουν όσοι ενδιαφέρονται
για το παρόν και το μέλλον της Ελλάδας και εγώ,
_διαλυμένος_ από τα 32 χρόνια αδιάκοπης δουλειάς,
τους παρακολουθούσα και αισθανόμουν ότι, οι όποιοι
αγώνες των 4T δεν πήγαν χαμένοι. Κι_ εκεί που
κυριολεκτικά έχανα τη γλώσσα μου ήταν όταν αυτοί οι
νέοι μου έλεγαν πόσο οι θέσεις που εκφράζονται σ_
αυτές εδώ αλλά και σε άλλες σελίδες του περιοδικού,
τους βοήθησαν να κάνουν τις σωστές επιλογές στη ζωή
τους. Μακάρι να είχαμε μια παρόμοια εκδήλωση κάθε...
εβδομάδα για να μπορώ να έρχομαι σε επαφή μαζί σας,
να αντλώ κουράγιο από τα δικά σας πεντακάθαρα μάτια
και περήφανα μέτωπα. Αν μόνο ξέρατε πόσο σας
χρειάζεται ο τόπος! Αν μόνο ξέρατε πόσο διαφέρετε από
αυτά τα ανθρωπόμορφα πλάσματα που βλέπουμε να
σκαρφαλώνουν στα σύρματα στα διάφορα _ντέρμπι_. Αν
μπορούσατε να ενώσετε τις δυνάμεις σας, να επιβάλλετε
την ευγένεια και τη σοβαρότητά σας σ_ αυτό το
σκορποχώρι των ιδεών και των στόχων...
Όμως δεν μπορείτε. Και δεν μπορείτε όχι γιατί δεν σας
αφήνουν (δεν είναι ικανοί να πάρουν τέτοιες
αποφάσεις), αλλά γιατί ζείτε σε μια χώρα που οι
μικρόνοες περισσεύουν, σ_ έναν τόπο που κυβερνάται
από μετριότητες, που δεν είναι σε θέση να καταλάβουν
τη δική σας (και δική μας;) γλώσσα. Ποιός, εκτός από
200-300 ανθρώπους στην Ελλάδα είναι σε θέση να
καταλάβει τις αγωνίες σας; Ποιός είναι εκείνος που
μπορεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να
μείνετε και να εργαστείτε εδώ αντί να πάρετε των
ομματιών σας και να φύγετε στην ξένη;
Τα σκεπτόμουν αυτά καθώς άκουγα τους Γάλλους
μηχανικούς να μιλούν και τους αναγνώστες μας να
κάνουν τις ερωτήσεις τους αλλά απαντήσεις δεν
έβρισκα. Τον τελευταίο καιρό, όπως ίσως έχετε
προσέξει, όλο και περισσότερες απορίες μένουν
αναπάντητες.
Αν εξαιρέσουμε αυτό το κορυφαίο γεγονός το διάστημα
από τις 15 Μαϊου μέχρι τις 15 Ιουνίου πέρασε με τις
καθημερινές ασχολίες στο _φουλ_ μια και, το
προηγούμενο τεύχος κυκλοφόρησε με... 292 σελίδες και,
κάθε μια από αυτές έπρεπε να _γίνει από την αρχή_
κάτι που φαίνεται να ξεχνούν ορισμένοι που πιστεύουν
ότι το περιοδικό γίνεται με... μεταφράσεις! Αρκεί
μόνο να σκεφθείτε πόσες ώρες χρειάζονται κάθε μήνα
για τις συννενοήσεις με τους Έλληνες και ξένους
συνεργάτες μας (Περίνι, ’ντκοκ, Σεντλέρ, Κόνραντ,
Χανς και Κρίστα Λίμαν κ.λπ.) για να δείτε πόσο
μεγάλος είναι ο όγκος της δουλειάς.
Πρέπει να εξομολογηθώ πάντως ότι παρατηρώντας τον
αυτοκινητιστικό τύπο σκέπτομαι πως είναι δυνατόν σε
μια χώρα 10 εκατομμυρίων κατοίκων να βγαίνουν όχι ένα
αλλά τρία περιοδικά με 300-330 σελίδες! Μάλλον ζούμε
στην Ιταλία ή τη Γερμανία με τα 60 εκατομμύρια
κατοίκους και δεν το έχουμε καταλάβει. Δείγμα και
αυτό της virtual reality που ανέφερα πιο πάνω.
Είμαι σίγουρος ότι σύντομα θα έλθει η στιγμή που θα
πληρώσουμε ακριβά το συβαρυτισμό μας. Αυτά τα
πράγματα είναι πέρα και έξω από τις δυνατότητες αυτής
της χώρας και αυτό το γνωρίζουν εκδότες και
αναγνώστες αλλά, ας τα... χαρούμε όσο τα έχουμε
ιδιαίτερα εσείς οι αναγνώστες που είσαστε και οι
περισσότερο κερδισμένοι! Τέλος πάντων και για να μην
πολυλογούμε (αυτός ο Αντίλογος μου είπαν πρέπει να
είναι _μικρός_ σε έκταση για να χωρέσουν και... άλλα
θέματα στο περιοδικό), ο αυτοκινητιστικός μου μήνας
σημαδεύτηκε από την άφιξη στο περιοδικό των τριών
νέων ’λφα 155 και την έναρξη μιας συζήτησης ανάμεσα
στους συντάκτες που δεν έχει ακόμα καταλαγιάσει. Όλοι
(και εγώ) μείναμε ευχαριστημένοι από την επαφή μας με
τις νέες ’λφα αλλά όχι ενθουσιασμένοι και
συνεπαρμένοι όπως ελπίζαμε (λαθεμένα ίσως μια και,
όπως γράφω και αλλού δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τις
Τζούλια και Τζουλιέτα). Αν σκέπτεστε ν_ αγοράσετε την
155 μη διστάσετε ούτε στιγμή αλλά, εσείς οι παλιοί θα
θυμάσθε με νοσταλγία τις στιγμές που ζήσατε πίσω από
το τιμόνι της παλιάς γενιάς των ’λφα.
Ιδιαίτερη παράκληση λοιπόν: κ. Κανταρέλα, φέρτε πίσω
τη μαγεία. Τιμήστε το λαμπρό παρελθόν της A.R. Οι
_αλφίστες_ και η Ιταλία το έχουν ανάγκη.
Για το RX7 τα είπαμε τον περασμένο μήνα. Τελικά μου
επέτρεψαν να το οδηγήσω δυό μέρες και το χάρηκα όσο
δεν φαντάζεσθε. Μπράβο και πάλι στους καλούς
μηχανικούς της Μάζντα που, με αυτό το αυτοκίνητο,
απόδειξαν ότι η φαντασία και η ευρηματικότητα δεν
έλλειψαν από αυτόν τον κόσμο και αν νομίζετε ότι
υπερβάλλω πείτε μου παρακαλώ ποιο άλλο προσιτό σπορ
αυτοκίνητο είναι σαν το RX7 (με την εξαίρεση του
Λότους). Κανένα γι_ αυτό και οι Ιάπωνες αξίζουν τα
συγχαρητήριά μας.
Όμως το Μάζντα δεν ήταν το μόνο ιαπωνικό αυτοκίνητο
που μου άφησε καλές εντυπώσεις το μήνα που πέρασε.
Είχαμε και το VTi 1.6, το αυτοκίνητο που μ_ έκανε να
ψηφίσω το Σίβικ αυτοκίνητο της χρονιάς.
Να ξαναπώ το γιατί; Ένα σύγχρονο αμάξωμα, ένας
εκρηκτικός κινητήρας με απόδοση 100 ίππων στο λίτρο
αλλά και (και εδώ είναι το μυστικό που πεισματικά
αρνούνται να δούν πολλοί) με εκπληκτική οικονομία!
Χρόνια τώρα θέτω το ερώτημα: γιατί οι ευρωπαίοι
κατασκευαστές δεν σχεδιάζουν παρόμοιους κινητήρες;
Γιατί πρέπει να δεχθώ ότι ένα αυτοκίνητο είναι
_πράσινο_ αν ο κινητήρας των 1600 κ.ε.κ που διαθέτει
αποδίδει 75 ίππους και καταναλώνει 10 λίτρα στα 100
χλμ. και δεν είναι (πράσινο) αν αποδίδει...160 ίππους
και καταναλώνει πάλι 10 λίτρα στα 100; Μόλις κάποιος
από τους κυρίους που είναι υπεύθυνοι για τη σχεδίαση
των κινητήρων στη γερμανική, ιδιαίτερα,
αυτοκινητοβιομηχανία μου δώσει μια -πειστική-
απάντηση τότε θα είμαι έτοιμος να δεχθώ τα
_παιχνίδια_ που παίζουν με τις... ασφαλιστικές
εταιρίες (μια και εκεί βρίσκεται το μυστικό αφού τ_
ασφάλιστρα στη χώρα τους _πετάνε_ αν ο κινητήρας
αποδίδει πάνω από 65-70 ίππους). Ας αφήσουν λοιπόν
τις δικαιολογίες για τις δήθεν οικολογικές
ευαισθησίες τους και ας φροντίσουν να μας δώσουν
αυτοκίνητα που αποδίδουν, αν όχι 100 ίππους στο
λίτρο, τουλάχιστον 80!
Φαντασθείτε αντιπαράθεση: Σίβικ VTi εναντίον BMW 316
(100 ίπποι), ’λφα 33 1.7IE (107), ’ουντι 80 1.6
(70!), Σιτροέν ZX Ορά 1.6 (89), Νταϊχάτσου Απλόζ
(105), Τίπο 1.6 (80), Έσκορτ 1.6 (105) κ.λπ. Ποιό θα
κέρδιζε σε επιδόσεις και σε οικονομία;
Θα πρέπει να οδηγήσετε το VTi για να δείτε τι
σημαίνει να πατάτε το γκάζι και να... εκτοξεύεστε
αφήνοντας τους άλλους οδηγούς (που η ταπεινή όψη του
αυτοκινήτου δεν τους _λέει τίποτα_) άφωνους από την
έκπληξη. Εδώ σας θέλω λοιπόν... Παίρνετε την απόφαση
να συμβιώσετε με...160 ίππους κάτω από το καπό ενός
100% οικογενειακού αυτοκινήτου; Αν ναι τότε είστε
μαθητές της Τάξης του _60!
Ένα αυτοκίνητο που ήθελα πάντα να οδηγήσω (αλλά μέχρι
σήμερα δεν το έχω καταφέρει) είναι το θαυμάσιο (όπως
λένε όλοι όσοι το δοκίμασαν) Λότους Ελάν. Το είχαμε
στο περιοδικό για λίγο αλλά, πάλι μου ξέφυγε. Τι να
γίνει. Ίσως η _γενική αντιπροσωπεία_ φιλοτιμηθεί και
μας το παραχωρήσει στο μέλλον. Όμως ούτε το καλό
Σιτροέν AX Λε Μαν δεν οδήγησα και αρχίζω να σκέπτομαι
που θα πάει αυτή η κατάσταση. Αν συνεχίσω να μένω
πίσω στο γραφείο πολύ φοβάμαι ότι, στο τέλος θα
ξεχάσω να... οδηγώ!
Το Πεζό 106 1.4 XR όμως που τόση εντύπωση μου είχε
κάνει όταν το δοκίμασα πριν ένα χρόνο στη Δανία, το
οδήγησα και στην Ελλάδα. Όπως και τότε έτσι και τώρα
λέω ότι, το μικρό αυτό αυτοκινητάκι είναι ένα από τα
καλύτερα πράγματα που έχουν συμβεί στην ευρωπαϊκή
αυτοκινητοβιομηχανία. Αν ψάχνετε για δεύτερο (ή και
πρώτο) αυτοκίνητο να το δείτε με προσοχή γιατί είναι
ιδανικό για την πόλη και ικανοποιητικό για τα
ταξίδια. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του; Το εκπληκτικό
του κράτημα. Και πάλι μπράβο στην Πεζό. Καλή
εντύπωση, έστω και αν δεν το πιστεύουν όσοι ξέρουν
τις... μονομανίες μου, μου έκανε και το Όπελ Βέκτρα
1.8. Ομοιογενές, χωρίς εξάρσεις, πιστό, προβλέψιμο
και καλά φτιαγμένο το Βέκτρα απευθύνεται στον άνθρωπο
που ενδιαφέρεται για ένα ασφαλές και αξιόπιστο
μεταφορικό μέσο.
Τα χρόνια περνούν, τα αυτοκίνητα αλλάζουν και εμείς
μεγαλώνουμε περιμένοντας ότι θα έρθει μια ημέρα που
θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε τον ήλιο ν_ ανατέλει
στις Πρέσπες καθισμένοι σε μια Λότους Ελάν. Όλοι
ξέρουμε ότι η μέρα αυτή ποτέ δεν θα έρθει. Συγχωρέστε
με λοιπόν συνταξιδιώτες αν, αυτόν το μήνα, οι γραμμές
δεν συνοδεύονται από την ευαισθησία που όλοι
περιμένετε όταν ο παλιός σας φίλος γράφει για την
άλλη όψη του αυτοκινήτου._Κ.Κ.
H ΑΝΟΙΞΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΑΣ
Το μέλλον της Σκόντα και γενικότερα της Τσεχοσλοβακίας
διαγράφεται ευοίωνο χάρη στις ξένες επενδύσεις.
Το παλιό Τουπόλεφ 134 της CSA που μας μετέφερε στην Πράγα
αντιπροσώπευε τα κατάλοιπα του παρελθόντος, που είναι ακόμα
εμφανή σ_ όλη την Τσεχοσλοβακία, αλλά η χωρίς διατυπώσεις
είσοδός μας στη χώρα έδειχνε ένα διαφορετικό παρόν και η
αποστολή μας εκεί αφορούσε το μέλλον. Ένα μέλλον εντελώς
διαφορετικό από αυτό που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί ακόμη
και πριν πολύ λίγα χρόνια γι_ αυτήν την κεντροευρωπαϊκή χώρα.
H πρόσκληση της Σκόντα για μια τεχνική ημερίδα στα τέλη ΜαΪου
ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για μας, μια και η τσεχοσλοβάκικη
εταιρία είχε πολλά χρόνια να προσκαλέσει για κάποια ενημέρωση
τον ευρωπαϊκό Τύπο, από την εποχή που πρωτοεμφανίστηκε το
Φάβοριτ.
Αυτήν τη φορά η πρόσκληση δεν αφορούσε την παρουσίαση κάποιου
καινούργιου μοντέλου, αλλά αυτό δεν την έκανε λιγότερο
σημαντική, αφού σκοπός της ήταν η ενημέρωση του Τύπου για την
παρούσα κατάσταση της Σκόντα (μετά την εξαγορά μεγάλου μέρους
της από τη VW) και για τις προοπτικές που υπάρχουν για το
μέλλον. Και η παρουσία στην εκδήλωση του ίδιου του καθηγητή
Ζάιφερτ, επικεφαλής του τμήματος Έρευνας και Εξέλιξης της
Φολκσβάγκεν, έδειχνε πως η γερμανική εταιρία έχει σοβαρά
σχέδια για την ανάπτυξη του τελευταίου της αποκτήματος και 4ης
εταιρίας του γκρουπ μετά την VW, την ’ουντι και την Σέατ. Οι
νέες αγορές που ανοίγουν βαθμιαία στην ανατολική Ευρώπη θα
έχουν για πολλά χρόνια κάποιες ιδιαιτερότητες και ο καλύτερος
τρόπος για την κατάκτησή τους είναι η χρησιμοποίηση μιάς
εταιρίας που έχει την ανάλογη εμπειρία και είχε
δραστηριοποιηθεί σ_ αυτές από το παρελθόν.
Είναι άραγε μόνο το πολύ χαμηλό κόστος εργασίας που έκανε την
VW να επιδιώξει την εξαγορά της Σκόντα; Όχι απαραίτητα, αν και
αποτελεί βεβαίως ένα σημαντικό παράγοντα. Αν όμως οι Γερμανοί
ήθελαν απλώς την κατασκευή φτηνών αυτοκινήτων σε κάποια πρώην
ανατολική χώρα, θα μπορούσαν να προχωρήσουν στην παραγωγή ενός
μικρού μοντέλου τους σε μία από αυτές τις